‘Uit gemakzucht laat ik mijn kinderen zo veel mogelijk hun eigen gang gaan,’ zegt Sylvia Witteman in een van haar columns. Een bevrijdende uitspraak bij het getob over goed moederschap versus de noodzaak gewoon de dag door te komen. In deze bundel staan de hoogtepunten uit meer
dan tien jaar verslaggeving over het hedendaags gezinsleven.

Over het leed dat kinderfeestje heet; de vaststelling dat kinderen graag dood lijken te willen en projectielbraken. Het eindigt meestal aldus: ‘Als de kinderen ’s avonds eindelijk allemaal in bed liggen, zak ik met een borrel op de bank, of ruggelings op de keukenvloer, afhankelijk van de graad van uitputting.’

Geen ouder, maar zeker geen moeder kan zonder dit boek. Laat die rozen maar zitten.