Kijk mee in een periode uit het leven van een pathetische sex en coke verslaafde kunstenaar die op zijn retour is. Ik ben erachter gekomen dat dit soort verhalen voor mij niet zijn weggelegd. Ik begrijp niet waarom het verhaal van dit arrogante reflectieloze karakter het vertellen waard is. Ik zie slechts een hoofdpersoon die het aan elke vorm van empathie ontbreekt en die gedurende de roman dit steeds duidelijker toont terwijl hij zwijmt in de waan dat hij met een meisje echte liefde heeft gekend. Ware liefde die hij niet anders kan beschrijven dan als vele herinneringen aan vrijpartijen. Walter Raam, de kunstenaar zonder idealen.

Enig sinds gedateerd.

2,5. Goed begin, maar onduidelijk wat nou op het spel staat of de diepere laag van dit boek is. Ook vrij vervelende hoofdpersoon die niet per se vragen stelt of vragen opwerpt. Komt al snel daardoor vast te zitten in een soort gratuite Hollandse witte middenklasse seksisme. Lijkt ruig, maar is eigenlijk conservatief en saai. Soms wel opflakkeringen van zelfspot, maar dat dooft ook snel weer uit in letterlijk jaren negentig drugsgebruik. Geen poëtica, wel narcotica.

Ik vind het een heerlijk boek om maar te luisteren!

keihard

Afgehaakt bij het gebruik van het woord “negerinnetje” dat is toch niet meer van deze tijd

Erg verouderd. De schrijver is erg bezig met “negers”, “blacks”, “zwarte kanjers”, “blanke jongens” en “witte meisjes”. Hij probeert een scherp tijdsbeeld te geven, maar blijft steken in een banale, adolescente sex-doordrenkte beschrijving van het leven van een twintiger in Amsterdam in de jaren ‘90. Het lijkt wel alsof Zwagerman een moderne versie van de Avonden wilde schrijven. Als dat zo is, dan is hij hier niet in geslaagd.