Autor wraz z każdym następnym tomem ma uboższy zasób słów. Styl, logika oraz szacunek do odbiorcy tez kuleją ale był czas przywyknąć ;) Sentyment do Viriona sprawił, że odsłuchałem do końca eh.

Że sobie pozwolę zacytować: o ja pierdolę.Autorowi chyba zwyczajnie przestało się chcieć, w tym chcieć udawać, że jakakolwiek fizyka istnieje. Kiedyś lekko kłuło ale tylko co którąś walk,dało się olać, teraz kompletne odklejenie. Jeśli chodzi o uniwersum i działania postaci i instytucji niewiele trzyma się kupy i pojawiają się kompletne sprzeczności, często w bardzo niedużym odstępie. Przykład? Pewna postać wychodzi z siebie żeby podkreślić, że Virion czegoś nie widział w ramach przypomnienia (na początku też była o tym mowa). Chwilę później w rozmowie ta sama postać pyta "no widziałeś (rzecz)", na co Virion "no widziałem". Że tak znowu w stylu książki napiszę: no jak kurwa widział jak nie widział, typ na niego ryja wydarł (przynajmniej w wydaniu świetnego skądinąd lektora) że nie widział rozmowę wcześniej. O bitwie, w której nikt nie korzysta z broni strzeleckiej (Oprócz Rohana bo.. Bo on strzela i o!) mimo że chwilę później narrator przypomina o jej istnieniu, w ogóle szkoda gadać.

Trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść …Autor najwyraźniej tego nie wie … robi z tego ,, sagę o ludziach lodu- dynastie,,… etc. To tak jak by napisać 30 książkę o wiedźminie … niby ciekawe ale jednak ile można

Mam sentyment do świata Achai. Jednak coś w tym tomie nie pykło. Nie mogłem się wgryźć w świat przedstawiony. Błędy logiczne w fabule - przeciwnicy nie korzystają z broni miotanej (a przecież w Achai występuje nagminnie), scena gdzie bohater widział, ale nie widział, ale w sumie to widział; nieprawdopodobna scena z uwolnieniem księżniczki Troi z rąk setki legionistów. Podoba mi się natomiast droga i zmiany jakie przeszedł Virion, to jak się zmienia jako człowiek. Taida i rozpracowanie spisku jak po nitce do kłębka bez jakiegokolwiek zaskoczenia. I jeszcze rozmiękczenie jej postaci przez wątek miłosny. Ech. Lektor oczywiście liga światowa. Treść 3/5. Lektor +1.

Szkoda czasu. Poprzedni tom był słaby, ale ten to dno. Przez 3/4 powieści nie dzieje się nic zupełnie. Takie pisanie na siłę

Slabiutko, opisy dlugie jak droga do moskwy. Mam wrazenie ze z kazda kolejka czescia autor wpada w rutyne I nie szuka nowe jakosci, czegos zaskakujacego.

Całą serie jak i poprzednią o Virionie słucha/czyta się całkiem nieźle. Jednak ostatnia część ukazuje rażące braki lub celowe zaniedbania autora dotyczące wiedzy militarnej. 20 ludzi powstrzymuje w nieskończoność całą armie, do tego broń miotająca praktycznie nie istnieje. Jest szczególnie smutne gdyż autor stworzone przez autora cesarstwo zdaje się czerpać wiele z imperium rzymskiego, gdzie przeciętny legionista był zdecydowanie słabiej wyszkolony w walce wręcz w porównaniu do większości ludów które podbijał, o sile legionów stanowiło właśnie zdyscyplinowanie i trzymanie szyku. Nie mogło być wiec mowy o walce 20 vs cała armia, ta druga po prostu by ich zdeptała trzymając szyk. Pomijając fakt nagłego znalezienie 20 mistrzów miecza, w środku pustyni, w zapyziałym mieście, nie można było zwerbować w takim razie podobnych sił w samej stolicy? Pomijając to książka jest naprawdę niezła, ale sceny militarne całkowicie niszczą realizm. Szkoda bo opowieść ma ogromny potencjał.

Szczerze mówiąc miałem tutaj trochę mieszane uczucia. Poprzednie części jakby troszkę bardziej mi się podobały. Technicznie nie mam książce nic do zarzucenia: barwny język, wyśmienity lektor, ciekawe przygody. Jednak kilka szczegółów było dla mnie na minus. Przede wszystkim znaczny wzrost ilości wulgaryzmów które wylewały się z ust głównych bohaterów. Nie mam nic przeciwko jakiemuś mocniejszemu słowu od czasu do czasu, ale tutaj chyba jakaś granica została przekroczona. Kolejna sprawa to trochę naciągane sceny walki. Oczywiście, każdy czytelnik chciałby żeby główny bohater był niezniszczalny jak superman, ale tutaj autor chyba troszeczkę przegiął. Ponadto sceny walki opierają się głównie na walce wręcz, niemal nie ma żadnej broni miotanej, łuków, kusz, oszczepów, czy choćby głupiej procy w rękach wrogów. Cel tego zabiegu jest oczywisty: nasi bohaterowie zostaliby pokonani momentalnie gdyby wrogowie dysponowali jakąkolwiek bronią miotaną. Ogólnie książka dobra, ale nie bez wad.

Dawno tak się nie uśmiałem.Jedna z najlepszych serii w polskiej fantastyce

Genialny, dwa dni i po książce. Serce mi krwawi jak pomyślę, że kolejnej części długo nie będzie 🥺