Na zijn veelbelovende debuut waant Splinter Chabot zich een groot literator. Hoewel de dromerige taal (met te veel barokke bravoure door altoos achterelkaarhollende alliteraties) en het hartverwarmende verhaal veelbelovend overkomen, blijft de vraag of iemand deze schrijver niet op z'n verantwoordelijkheid had moeten wijzen. Dit boek is 1/3 te lang door de ellenlange herhalingen en nodeloze bijvoeglijke naamwoorden. Maar bovenal gaat hij inhoudelijk tot een uiterste dat heel wat ethische vragen te luchtig openlaat. Wat begint als warme romantiek eindigt in een ijsbad. Wat het met de lezer kan doen, lijkt Chabot koud te laten. Hopelijk groeit Splinter verder in zijn ontegenzeggenlijke talenten, maar leert hij naast schrijven ook te schrappen.Veel lof aan de voorlezer die er in slaagt om de door de auteur gewenste atmosfeer ijzersterk over te brengen.