Dit verhaal gaat over ruimtevaarders die ons waarschijnlijk technisch vér vooruit zijn; dat blijkt wel uit de ufo’s waarmee ze zich van ster tot ster spoeden om een eigenschap te vinden die ze kukel noemen. Ook het gemak waarmee ze materie in kleverige stroop veranderen, levende wezens verstenen en steden ontbinden, duidt op een hoogontwikkelde beschaving. Het kan best zijn dat ze hun eigen planeet, al beschavend, vernietigd hebben en zodoende hebben ze wellicht een les geleerd. De handvol overlevenden die zich in ruimtevaartuigen konden redden, kunnen tot het inzicht gekomen zijn dat ze door hun ontwikkeling hun kukel zijn kwijtgeraakt. En zonder dat is geen nuttig leven mogelijk. Dit is natuurlijk maar giswerk. In het verhaal duidt niets op de achtergronden van de Droon, de waarnemers of de kwintenstralers, want daar gaat het niet om. Het gaat om het kukel, want daar zijn we allemaal bij gebaat. Men zal zich dan ook terecht afvragen, wat het voor iets is. Oppervlakkige lezertjes verwarren het weleens met het IQ uit de keuken van drs. Zielknijper. Maar zo eenvoudig is het niet, want daarvan hebben de indringers zo genoeg, dat de Droon waarschijnlijk alleen maar een hersenmassa met een oog is die in een bol op een onbekende vloeistof ronddrijft. Het moet dus meer en anders zijn en vermoedelijk bestaan uit eigenschappen die meestal door een teveel aan rede verdrongen worden; zoals bijvoorbeeld gevoel, fantasie, liefde en dergelijke. En omdat professor PrlwytzkofSki aan het eind van de geschiedenis verzucht dat hij nu nimmer zal weten wat der kukel is, bewijst hij zelf een min kukel te hebben.

Hier voorgelezen door Bart Oomen, het verhaal van Tom Poes en het kukel.