Laat me je eens een vraag stellen:

Als iemand aast op jouw plek in het team en je toevallig geblesseerd raakt tijdens de training, geloof jij dan dat dat per ongeluk gebeurd is? Op de campus geloven ze in elk geval niet in toeval.

Die blessure heeft me alles gekost: mijn startpositie, een jaar van m'n studie en m'n plek in het team. Nu zit ik in mijn examenjaar, probeer m'n draai weer te vinden, en bots in de kantine uitgerekend op tegen een nerveus, trillerig meisje met sproeten. Ze noemen Milly Potter de 'Baseball Whisperer', de 'Honkenkoningin', het 'Wijze orakel'. Ze gelooft in baseball, ze ádemt het. Maar niemand weet wie ze echt is, en dat wil ze graag zo houden.

Eén ongelukje in de rij voor de panini's, één miscommunicatie bij de halters in de sportschool en duizenden mislukte excuses later ben ik erachter: Milly Potter wil nooit meer met me praten, hoe gespierd mijn onderarmen ook zijn… Of wordt ze ooit toch meer dan mijn goede baseball-fee?