Bij onrecht kun je niet op je handen blijven zitten. Het is een van de karaktertrekken van Edmund 'Mom' Wellenstein (1919 - 2016). Als aan zijn hogeschool Joodse studenten worden geweerd en Joodse hoogleraren worden ontslagen, spant hij zich eind 1940 in voor een studentenstaking. Een jaar later besluit hij op te roepen tot actief verzet jegens de Duitse bezetter. Als appel publiceert hij het pamflet De Oprechte Delftenaar. Met een aantal kompanen belandt hij al snel in het Oranjehotel, zoals de gevangenis in Scheveningen tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt genoemd. Er is geen snipper bewijs, maar het duurt wel ruim acht maanden voor hij weer vrij is. Daarna sluit hij zich aan bij een landelijke verzetsorganisatie.

Moms ervaringen en de mensen die hij ontmoet in het Oranjehotel en daarna in Kamp Amersfoort, blijken vormend voor zijn activiteiten na de oorlog. Dan is hij in Luxemburg een van de bouwers van een instituut dat vrede en economische voorspoed moet garanderen voor Europa. Tijdens zijn werk ontmoet hij de mensen die deel uitmaakten van een systeem dat Europa jarenlang teisterde. Maar ook zij richten de blik vooruit onder het motto: Nooit weer, Nie wieder, Jamais plus. Een Europese gemeenschap is onderweg.

De serie ‘Oranjehotel in verzet’ laat horen hoe verzetsmensen ook in de gevangenis blijven strijden voor rechtvaardigheid, in woord en daad.

Deze productie van Peter de Ruiter / Luisterdoc is tot stand gekomen met steun van de Eva Tas Foundation. Muziek en geluidseffecten: Jan-Pieter Geersing / Audiochef. Stem jonge Mom: Jeroen Smit. Coverfoto: Marco Bakker.
Informatie op www.luisterdoc.nl