‘Literatuur zijn letteren die je moet lezen, poëzie is taal die je moet horen.’ – Gust Gils

Kort na het overlijden van Gust Gils raakte het manuscript van "Spookpijnen" zoek en al snel werd het bestaan ervan vergeten. Maar als bij toeval kwam dit manuscript zestien jaar na het gereedkomen ervan onverwacht boven water. Analoog aan de titel van een van zijn meest lijvige bundels, Manuscript gevonden tijdens achtervolging, past de recente vondst van deze postuum gepubliceerde bundel perfect in de denkwereld van Gils: manuscript gevonden tijdens verhuizing.
Een onderdompeling in Gils’ poëzie leidt tot een onbehaaglijke maar noodzakelijke ervaring die de mens steeds weer met zijn beperkingen confronteert. Hij slaagt daar telkens in door met een minimum aan transparante en eigenwijs gespelde woorden een maximum aan betekenis te creëren. Gils’ personages zoeken voor zichzelf een wankel evenwicht in een labyrintische ruimte. Ze lijken te dolen in een wereld zonder conventies of beleefdheidsnormen. Maar eigenlijk bericht de schrijver over ons allen, over de wijze waarop wij in de wereld staan. De ontmaskeringen zijn ontnuchteringen en confrontaties met onze weinig avontuurlijke werkelijkheidsvisie.

"Spookpijnen" is een verzameling gedichten die Gust Gils in de jaren negentig schreef en selecteerde, bij leven en welzijn. Dertien jaar na zijn dood pakt de dichter de poëtische draad weer op, ongestoord door zijn eigen overlijden.