Czy książka dotykająca trudnych tematów jest z marszu uważana za książkę wartościową? Otóż nie. Nie chcę dyskredytować tego, jak autorka czuła się w czasie depresji, bo swoje doświadczenia w sposób bardzo pobierzny i niezgłębiony przedstawiła za sprawą bohaterów. Chcę się za to przyczepić do samej książki, która (w moim odczuciu) nie przeszła absolutnie żadnej korekty. Język jest tak prostacki, że aż szczypie w oczy, a "mądrzejsze" słowa, pojawiające się jak grom z jasnego nieba, niezwykle skutecznie wybijają z rytmu czytania. Zdania skonstruowane są dziwacznie i to do tego stopnia, że niekiedy trzeba czytać je po kilka razy, żeby wydobyć z nich znaczenie. Jest wiele "słów-zapychaczy", które sztucznie wydłużają książkę (w stylu "już" "jeszcze", które z powodzeniem dałoby się usunąć, a treść nie straciłaby sensu, a wręcz przeciwnie - byłaby bardziej przejrzysta). Bohaterowie są wręcz tragiczni. Nie da się nikogo polubić, a każdy kolejny bazuje na schematach kopiuj-wklej i stereotypach.

Lekka, i szybko się czyta.