ฉากหน้า ใครต่อใครอาจเห็นว่า ‘เมืองน่าน’ถูกรายล้อมด้วยผู้คนมากมาย

คนตัวเล็กเป็นจุดศูนย์กลางความสนใจอยู่เสมอ

ทว่าตัวตนที่แท้จริงของเขา… เหงาเกินกว่าใครจะคาดคิด

และยิ่งเหงากว่าเดิม เมื่อ ‘เหนือนคินทร์’คนนั้นจากไป

เหนือนคินทร์คนที่เขาเกลียดแสนเกลียด และขอให้อย่ากลับมาอีก

เป็นเพราะหัวใจของเขารู้จักแต่ความเกลียดมาตลอดรึเปล่านะ

พอคนที่เกลียดคนนั้นห่างหายไปจากชีวิต เขาถึงได้รู้สึกเหงาขนาดนี้

แล้วเป็นไปได้รึเปล่า… ที่ความเหงาจนแทบทนไม่ไหวที่เขาเผชิญอยู่

จะเปลี่ยนให้ความเกลียดคนคนนั้นค่อยๆ จางลง… จนมันกลายเป็นอีกความรู้สึก

ที่ลึกซึ้ง ตราตรึง และประทับแน่นอยู่ในใจ ได้ไม่ต่างจากความเกลียดเลย