Verilmek istenen mesaj demişken kitaptaki şu alıntıyı da eklemek istiyorum: "Bir hayatım daha olsa, korkmadan dokunmak için yaşardım onu. Bir keklik beslerdim ellerimle, varsın uçsun sonunda. Bir çiçek büyütürdüm, varsın solsun sonunda. Bir omuz ısıtırdım, varsin gitsin sonunda. Dokunurdum. Ben eriyene dek, o eriyene dek, biz hiçleşip karışıncaya dek bu derin boşluğa, dokunurdum. Ama yok bir hayatım daha. Bir hayat daha yok." Kitabı bu kadar anlatıp yazarından söz etmemek olmaz. Nermin Yıldırım'ın kalemine bayıldım, sanki yazmamış da kelimeleri dans ettirmiş. Öyle bir güzellik. Oldukça akıcı bir şekilde yazmış, mizah ve hüzün gibi zıt kavramları güzel bir şekilde harmanlamış. Konusuyla derinden etkilerken muzipliğiyle de gülümsetti sık sık. Bu açıdan sadece kelimeleri değil okurun duygularını da dans ettirdiğini rahatlıkla söyleyebilirim.