Ein sérkennilegasta og opinskáasta sjálfsævisaga frá hendi Íslendings á fyrri hluta 20. aldar er Árblik og aftanskin, sem Tryggvi Jónsson frá Húsafelli skrifaði. Þar lýsir hann uppeldi sínu í Borgarfirði, móralnum í sveitinni, ástum sínum og örlögum þannig að fátítt má heita á þeirri tíð. Í þessu fyrsta kasti úr bókinni verður einmitt lesið um æskuár Tryggva en sjálfur lýsti hann sér sem “einstæðingi, nafnlausum flóttamanni sem ... hefur beðið herfilegan ósigur í lífinu”. Hér segir á opinskáan hátt frá misheppnuðum ástum í íslenskri sveit.