App Store

Google Play

is Device Banner Block 894x1036

Stígðu inn í heim af óteljandi sögum

Hlustaðu og lestu

Galka

W 1948 roku, w zimny i wilgotny wieczór, dwóch japońskich funkcjonariuszy policji patrolowało bardzo dobrze sobie znane ulice Shinjuku w Tokio. Jeden z nich z nie do końca wyjaśnionych przyczyn postanowił zatrzymać samotnego rowerzystę. Coś w nim wzbudziło podejrzenia policjantów. Mężczyzna był zarządcą domu pogrzebowego.
Na pytanie, co robi tak późno na dworze, odparł, że wiezie do domu mandarynki, które otrzymał od krewnego. Funkcjonariusze obejrzeli rower i postanowili zajrzeć do przywiązanej do bagażnika skrzynki na owoce. Po jej otwarciu zobaczyli jakieś tkaniny, a pod nimi malutkie zwłoki noworodka.
Z czasem okazało się, że nie było to jedyne makabryczne odkrycie. W toku śledztwa policjanci dotarli do domowego oddziału położniczego w małym prywatnym przybytku zarządzanym przez pięćdziesięciodwuletnią położną Miyuki Ishikawę, później nazwaną „położną z piekła rodem…”.

Bartosz Głogowski

Word Audio Publishing

Azjatyccy seryjni mordercy

Miyuki Ishikawa. Położna z Piekła Rodem

Anna Maria Mazur

Ostatniego dnia października 2017 roku, gdy cały świat na wzór Ameryki obchodził Halloween, w japońskim czasopiśmie „Mainichi Shimbun” ukazał się sensacyjny artykuł. Nie miał on jednak nic wspólnego z zabawą w cukierek albo psikus. Informował za to, że pewien mężczyzna został aresztowany w związku z odkryciem w jego mieszkaniu zwłok dziewięciu osób. Na miejscu znaleziono osiem przemysłowych zamrażarek, siedem z nich zawierało rozkładające się szczątki ośmiu kobiet i jednego mężczyzny.
Zatrzymanym okazał się młody mężczyzna, który prowadził całkiem zwyczajne, przeciętne życie. Żaden z jego sąsiadów nie skarżył się ani na niego, ani na dziwny zapach. 
Policja szybko zorientowała się, że nigdy wcześniej nie miała do czynienia z przestępstwem tego rodzaju ani o takiej skali, więc na początku po prostu nie wiedziała, jak się za to wszystko zabrać…

Takahiro Shiraishi. Morderca z Twittera

Karolina Wywrot

Indonezyjczycy nazywają ludzi, którzy potrafią pośredniczyć między trzema światami, zamanami, kapłanami lub mediami. W języku jawajskim osoba taka nosi miano dukun. Uważa się, że dukun ma wyjątkowe zdolności, które są przekazywane od mistrzów do uczniów. Rzecz jasna, szaman nie przyjmie na nauki byle kogo. Próbę przejdą tylko ci, którzy wykażą się niezbędnymi cechami i – co oczywiste – zostaną zaakceptowani przez duchy.
Mistrzowie przekazują swoje wskazówki uczniom nawet po swojej śmierci. I tak pewnemu dukanowi przyśnił się jego ojciec, a zarazem mistrz, który powiedział mu, że aby osiągnąć niespotykaną magiczną moc, musi wypić ślinę siedemdziesięciu młodych kobiet. Nie nakazał mu jednak ich mordować…

Ahmad Suradji. Szaman i jego magiczny eliksir

Agnieszka Rewilak