"Ik voel me lekker, want ik ben erachter gekomen dat ik een eigen mening heb." Die mening richt zich in 'M.A.W.' vooral op de multiculturele samenleving. Zijn punt is dat het allemaal leuk en aardig is, die eigen mening maar denk eerst na voordat je die uit. Leer elkaar kennen. "Misschien kom je dan tot andere conclusies", zegt Verveer. Dus dat doet hij dan ook: vertellen over Marokkanen, Surinamers, Nederlanders, Chinezen. Hoe meer iedereen klaagt hoe meer geïntegreerd ze volgens Verveer zijn. Zijn weergave van het klaaggedrag is erg vermakelijk en herkenbaar. Clichés over het weer draait hij toch weer om naar een goede grap: "Sinds de moslims er zijn, is er geen sneeuw meer." De Marokkanen zijn inmiddels geïntegreerd dus die klagen ook de hele tijd. Verveer vertelt uitvoerig over zijn reis naar Marokko waar hij eens wilde zien of ze daar ook worden gediscrimineerd. En ja hoor, ook daar worden Marokkanen aan de deur van de discotheek geweigerd. Zes weken geleden is zijn vader overleden. In het begin lijkt het over het randje van een ongewenste ontboezeming te gaan, maar Verveer is in staat om de zaal tot een huiskamer terug te brengen: warm, intiem en met plek voor een overleden geliefde. De vader lijkt een inspiratie voor het programma te zijn. "Ik ben wie ik ben. Ik val niemand lastig. Ik zeg wat ik denk, maar ik denk wel eerst na. Als ik later spijt krijg over mijn woorden, zeg ik het gewoon niet." Dat zei zijn vader altijd. En zo wordt 'M.A.W.'' een geheel.

© 2019 OD Media (Luisterboek): 9789493174344

Publicatiedatum

Luisterboek: 10 september 2019