‘De Heer gaf ons geloof, hoop en liefde. Maar de grootste daarvan is de liefde, en dat geloof ik met heel mijn hart.’

Zo rechtvaardigt de vrome monnik Ogrin zijn fascinatie voor de Ierse prinses Isolde. De beschermde kluizenaarswereld van Ogrin schudt op zijn grondvesten wanneer Tristan en Isolde bij hem aankloppen, op de vlucht voor degenen die hen hun liefde misgunnen. Niets zal daarna ooit meer hetzelfde zijn.

De oude Keltische sage van de twee gedoemde geliefden werd door de middeleeuwse minstrelen bezongen. In deze ‘hervertelling’ speelt het verhaal zich af in de zesde eeuw, op het breukvlak van twee tijdperken. De historische achtergrond is echter ondergeschikt in deze universele liefdesgeschiedenis. De grote lijnen zijn bekend, maar... hoe zat het nu ook al weer precies?

‘De herinnering vervaagt, de nieuwsgierigheid neemt over, het verhaal mag verteld worden. Al is het voor de honderdste keer. Het is van alle tijden, zoals de liefde van alle tijden is.’