Waar begint een mens? Waar begint een nieuw leven?
Bij de geboorte? De samensmelting van een zaadje en een ei? Als een verlangen?

Als Rita Spijker hoort dat ze oma zal worden ontstaat er naast blijdschap en opwinding een scherp besef van verandering. Verwonderd en beschouwend vertelt ze over het toeleven naar de geboorte van haar kleinkind. Ze schrijft over de zich verdiepende relatie met haar dochter. Over haar eigen zwangerschappen en het overlijden van haar tweede kind. Over
de rol van moeders, omas, zussen en vriendinnen.

In De geboorte van een oma verkent Rita Spijker de betekenis van het oma worden en groeit ze in haar nieuwe rol. Hoop, bezorgdheid en intense vreugde kleuren de lente en de zomermaanden die de zwangerschap duurt.

Zwangerschap en geboorte zijn zo oud als de mensheid. En toch, voor wie het meemaakt bestaat er geen groter wonder.

(Fragment)
Mijn dochter warmt groentesoep op en schept die in glanzend groene kommen.
We eten haar soep, uit haar kommen, op haar bank. Op het oppervlak van mijn soep drijven vermicelliletters.
`We hebben al een meisjesnaam, zegt ze.
Het lukt me mijn nieuwsgierigheid te bedwingen. Ik weet dat ze toch niet zal antwoorden. De bouillon is geurig en vol van smaak. Het is onmogelijk om op de vermicelliletters te kauwen; telkens als ik denk dat ik beet heb glibberen ze tussen mijn tanden door. Ik verzamel drie letters op mijn lepel. Een m, een a en weer een m. `Kijk, zeg ik, `jouw nieuwe naam.
We lachen weer en lepelen onze kommen leeg.
`Van de week had ik midden in de nacht zin in linzen, zegt ze. `Als ik goed oplet, dan weet ik precies wat mijn lichaam nodig heeft.
Ik knik en kijk naar haar. Net als ik deed toen zij een baby was. Kijken deed ik, onafgebroken kijken naar dat wezen dat uit mij kwam.
De vrucht in mijn dochters buik is nu ongeveer zeven weken oud en twee centimeter lang.
Ik ben een embryoma.