Mooi geschreven en een dappere boodschap. Monotoon voorgelezen? De manier van voorlezen is juist te zien als onderdeel van de boodschap, maar is zeker niet monotoon te noemen. Zoals gezegd, het cynisme schijnt er keurig in door. Daarnaast is het taalgebruik niet simpelweg ‘te moeilijk voor de boodschap’, maar is ook onderdeel van. Er wordt een punt gemaakt door het verhaal zelf, en is tegelijkertijd een geherstructureerd Nederlands woordenboek met alle gezegdes en spreekwoorden inclusief. Wat mij betreft kunstzinnig en stukje Nederlandsche literatuur.

Vreselijk boek. De schrijfster probeert erg interessant te doen door veelvuldig hoog taalgebruik afgewisseld met ongelofelijk ordinair geblèr. Monotoon voorgelezen. Jammer. Had me er erg veel van voorgesteld. Ben gestopt met luisteren, kon er niet meer tegen

Wat een prachtige volzinnen schrijft deze vrouw. Nederlandse taal op zijn best. Ik vind haar wel goed voor lezen, je hoort de cynisme in haar stem. Ik kijk uit naar je 2e boek Lale.

Ware woordkunstenares, die Lale Gül. Bijzonder hoe ze, soms op het irritante af, dingen versterkt of afzwakt door woorden te gebruiken die veel mensen niet eens kennen. Kortom: een slimme, hooggeletterde dame met een indrukwekkend verhaal. Het zelf voorlezen geeft denk ik de juiste sfeer en maakt het een unieke manier om het verhaal van heel veel meisjes te vertellen.

Er zit potentie in het boek maar helaas nu niet meer waard dan twee sterren. Waar was de redacteur toen dit boek ging worden uitgebracht? Het taalgebruik is vaak nodeloos ingewikkeld en regelmatig niet kloppend. Het is een soort boos monoloog van een overduidelijk nog jong iemand zonder schrijverservaring. Hier en daar een mooie taalkundige vinding maar ik begrijp niet goed dat men hier zo wild van wordt.

GE-WEL-DIG. Zulke mensen hebben we nodig in Nederland. Ik kon mezelf heel erg terug vinden in dit boek, ben zelf ook turks met ouderwetse ouders. Ik genoot er heel erg van, bedankt!

Het provocerende taalgebruik stoorde in t begin. Haar zoeken tussen direct, ordinair, brutaal of juist gewoon vrij kunnen zijn, sluit perfect aan bij t verhaal. In de hardheid in de benoeming van haar ouders klinkt de pijn en eenzaamheid door. Haar "arrogantie" lijkt iets noodzakelijks, om zich vrij te kunnen vechten. Kortom m'n 1e irritaties versterken juist mijn positieve oordeel over dit intieme boek. Stoere vrouw <3

Ik ben gestopt met luisteren, de schrijfster had niet haar eigen boek moeten inspreken. Erg monotoon en totaal geen intonatie. Ik keek echt uit naar dit boek! Jammer

Een grandioos boek. Met een eerlijkheid die ontroerend is. Voor alle die een geloof doceren, dominees, priesters etc, zou dit verplichte leesstof moeten zijn. Ik herken de hypocrisie en inhoudsloze regels uit mijn jeugd, als zoon van een dominee.Ik hoop dat Lale doorgaat met schrijven.

Nee, behalve dat het een saai boek is zoals nu verteld, vind ik het ook erg ongemakkelijk om te beluisteren. Gewoon nee.