Irytujący sztuczny śmiech. Autorka bardzo się powtarza, mam wrażenie jakby przemawiała do przedszkolaków albo głupków . Poza tym miałam lepsze zdanie o pani Pawlikowskiej, jako podróżniczce. Tu wydaje się być infantylna, jakby pierwszy raz wybrała się w podróż w ogóle … jak można nie doczytać jaka jest pogoda albo kiedy kwitną wiśnie .. Prawdziwa „blondynka” z kawałów - nie obrażając oczywiście blondynek. Denerwuje mnie że Pani Pawlikowska uzurpuje sobie prawo do oceniania innych. Samozwańcza wszechwiedzącą psycholożka … żenujące .Pani Pawlikowska wyśmiewa i krytykuje kulturę Japonii oraz jej zwyczaje. Gdyby nie było tam reguł i zwyczajów ludzie stratowaliby się przy tak wysokim zaludnieniu. No i żenujący nachalny temat odżywiania się autorki .. kogo to obchodzi, że głodowała w Japonii na własne życzenie..? Mój syn bardzo sobie chwalił kuchnię japońską..

Za dużo muzyczki, za dużo sztucznego śmiechu, za dużo narzekania na jedzenie. Kilka historii ciekawych.

Infantylna autorka, która nie ma pojęcia, o czym pisze. Książka pełna błędów i bzdur.

Szczypta ciekawych obserwacji, ale glownie historie pokazujace brak checi zrozumienia kultury japonskiej. Sporo frustracji weganki, ktorej nie udaje sie znalezc pozywienia dla siebie ( dziwne w kraju makaronu, ryzu, tofu, kiszonek warzywnych, ktore to mozna kupic w kazdym sklepie czy na bazarze). Poza wszystkim, drobna uwaga, mięso pochodzi z ssakow i ptakow- ryby czy krewetki to nie jest mięso...

Uwielbiam książki i audiobooki p.Beaty. Mile spędzony czas jak zawsze:)

O wiele za częste muzyczne przerywniki. Lektorka bardzo często sztucznie się śmieje jest to irytujące.

Ta książka zawiera tak piramidalne bzdury, że aż ciężko to objąć rozumem. Nie polecam absolutnie nikomu, obraz Japonii został kompletnie spaczony, ilość błędów poraża. Autorka stawia tezy i wygłasza opinie, nie mając żadnego zaplecza naukowego ani nawet minimalnego zrozumienia obcej kultury. Zwłaszcza, że ma się za wielką podróżniczkę, która wypluwa całe dziesiątki książek na wszelkie tematy.W Japonii nie podobało jej się nic, wszystko było nie tak, jak się spodziewała i oczekiwała, więc automatycznie źle. W Japonii wszystkie napisy są po japońsku?! O matko, ale jak to tak?! Do potraw dodają sos sojowy, przerażający glutaminian sodu? Straszne... Poziom językowy jest równie żenujący, jak ten merytoryczny. Te wszystkie znaki zapytania, wykrzykniki w wersji papierowej...Podsumowując - książka jest po prostu szkodliwa, przedstawia zakłamany i niezwykle płytki obraz Japonii. Widać to zwłaszcza w punktu widzenia osoby, która w Japonii mieszkała, japonisty. Serce i oczy krwawią...

Styl pisania tragiczny, coś jak dla przedszkolaka z niespodziewanymi wstawkami życiowych przemyśleń. Z ciekawych informacji zapamiętałam głównie, że sos sojowy i glutaminian sodu zniszczą ci zdrowie oraz że autorka przez cały pobyt w Japonii była głodna, bo wszędzie dodawali mięso. Kilka ciekawych wątków było, ale zginęło w gąszczu bezsensownych zdań.

Cudowna książka. Czekam na więcej z tej serii!

Nie dałam rady dosłuchać do końca książki. Uwielbiam podróże Pawlikowskiej ale ciągłe powtarzanie o zdrowej diecie i o tym, że tam nie ma nic zdrowego tylko mięso i glutaminian sodu jest irytujące. To już chyba zdrowiej zjeść to mięso niż zupę miso z glutaminianem. Uciążliwe. Raz powiedzieć naprawdę wystarczy a nie powtarzać to strona po stronie.