Dlaczego warto najpierw zadbać o siebie?

Dbanie o siebie to nie jest egoizm. To największe kłamstwo, jakie usłyszeliśmy.

Dbanie o siebie jest naszym podstawowym prawem i obowiązkiem wobec Życia, które otrzymaliśmy.

Pomyśl. Co jest najważniejszym zadaniem róży? Stać się różą, prawda? Zaufać swoim wewnętrznym impulsom i rosnąć, nawet jeśli oznacza to, że róży obok niej się to nie podoba. Nawet jeśli ziemi się to nie podoba. Nawet jeśli słońce uważa, że lepiej, gdyby nie rzucała większego cienia.

Róża, która chce dobrze wypełnić misję otrzymaną od Życia, rośnie, rozwija się, pięknieje, aby stać się tym, kim ma się stać. To jest jej zadanie i wypełnia je sumiennie. Nie ma takich pomysłów, żeby siebie ograniczać w tym wzroście – nie pić tyle wody, ile potrzebuje, nie czerpać wystarczająco dużo składników odżywczych. Bierze wszystko, co jest jej potrzebne do życia, swobodnie i naturalnie. Bez obaw, czy na pewno jej się należy.

Co jest Twoim najważniejszym zadaniem? Podążać za swoimi prawdziwymi impulsami, realizować swoje marzenia, żyć tak, jak czujesz, w zgodzie z własnym wnętrzem. Troszczyć się, aby mieć wszystko, czego Ci potrzeba, i żyć pełnią siebie. Nawet jeśli Twoi rodzice uważają, że powinnaś inaczej. Nawet jeśli Twój szef uważa, że nie powinnaś odchodzić i realizować swoich marzeń. Nawet jeśli Twój narzeczony uważa, że to, co sobie wymyśliłaś, to fanaberia.

Jeśli chcesz dobrze wypełnić misję otrzymaną od Życia, potrzebujesz zadbać o siebie jak najtroskliwiej i iść za tym, co jest w Tobie prawdziwe.

Proste, prawda?

Najpierw zadbać o siebie, aby być tym, kim jesteśmy, i w ten sposób najlepiej służyć innym. Inaczej dajemy im tylko niewielki ułamek tego, co moglibyśmy dać. Jak róża, która nie zakwita.

Tkwiąc w pracy niezgodnej z naszymi talentami, marnujemy własny potencjał do służenia pełnią siebie. Można powiedzieć, że zachowujemy się rozsądnie, bo nie wywracamy swojego życia do góry nogami, nie narażamy rodziny na zmianę, nie ryzykujemy utraty stałego źródła dochodów.

Albo – że robimy najgłupszą rzecz na świecie. Bo przecież czujemy, że nie do tego stworzyło nas Życie. I w głębi duszy tęsknimy za pełnym wyrażaniem siebie, a nie zadowalaniem się namiastką.