Pierwsza część powieści nawiązującej do katastrofy w kopalni Reden w Dąbrowie Górniczej w 1923 roku.

Głównym bohaterem jest Tadeusz, syn socjalisty i były legionista, który zakochuje się w pracownicy kopalni, Leonorze. Tymczasem rośnie konflikt między górnikami a zarządcami kopalń. Niezadowoleni pracownicy grożą strajkiem. Tadeusz wraz z innymi związkowcami próbuje temu zapobiec. Autor nie opowiada się po żadej ze stron - krytukuje zarówno ideę agresywnego kapitalizmu, jak i ówczesną polską administrację i działaczy Polskiej Partii Socjalistycznej. Ukazuje, że wszelkie spory polityczne czy zmiany ustrojowe uderzają najbardziej w zwykłych ludzi.

Kaden-Bandrowski napisał tę książkę w oparciu o obserwacje, których dokonał podczas swojego kilkumiesięcznego pobytu na Śląsku, w Zagłębiu Dąbrowskim. Na podstawie powieści w 1962 roku powstał film pod tym samym tytułem.

Juliusz Kaden-Bandrowski (1885-1944) powieściopisarz, publicysta, krytyk, działacz polityczny i kulturalny. Jeden z najpopularniejszych twórców prozy międzywojnia. Podczas I wojny światowej był adiutantem Józefa Piłsudskiego i kronikarzem I Brygady. Wiele jego powieści (np. "Generał Barcz" czy "Mateusz Bigda") miało wydźwięk polityczny. Był przewodniczącym Związku Literatów Polskich oraz sekretarzem Polskiej Akademii Literatury. Jego książki były przez lata zakazane w PRL. W jego powieściach obecne są elementy behawioryzmu i ekspresjonizmu.