Ik zal hem nooit meer papa noemen: De dochter van Gisèle Pelicot

‘Ik vecht nog steeds – niet alleen voor mezelf, maar voor alle onzichtbare slachtoffers. We hebben te weinig invloed. Het is zo moeilijk om door te gaan als je niet weet wat er is gebeurd, omdat een deel van je leven je is afgenomen. En ik ben niet de enige. Het gaat niet alleen om Gisèle; het gaat waarschijnlijk om duizenden en duizenden slachtoffers in Frankrijk, waaronder kinderen. Daarom wil ik bewustwording creëren. Chemische onderwerping is een ernstig volksgezondheidsprobleem in Frankrijk. We moeten nog veel verbeteren: in het herkennen van slachtoffers en in de steun die zij op elk niveau krijgen. Het schrijven van dit boek was een eerste stap. Zo maak ik van deze verschrikkelijke gebeurtenis iets betekenisvols. Iets dat anderen kan helpen. Dit is voor mij de manier om te helen.’ Caroline Darian in Buitenhof

'Ik ben zo trots op Caroline's onstuitbare harde werk de afgelopen drie jaar om aandacht te vragen voor het fenomeen van drogeren als een sociaal en volksgezondheidsprobleem. Zij loopt voorop in deze beweging door de oprichting van haar belangrijke stichting M'endors pas (Drogeer me niet).' Gisèle Pelicot

Het waargebeurde verhaal van Caroline Darian, de dochter van Gisèle Pelicot, over een van de bekendste zedenzaken in de Franse geschiedenis

Op 2 november 2020 krijgt Caroline Darian een telefoontje van haar moeder met de mededeling dat haar vader Dominique Pelicot is opgepakt. De inbeslagname van zijn computer onthult het ondenkbare: sinds 2013 heeft hij zijn vrouw gedrogeerd voordat hij haar liet misbruiken door meer dan tachtig verschillende mannen.

Met uitzonderlijke moed vertelt Darian over de schokkende ontdekking dat een dierbare, haar eigen vader, tot het ergste in staat is. Maar belangrijker nog, ze deelt het verhaal van haar moeder Gisèle en hoe zij doorgaat met leven dankzij de onvoorwaardelijke steun van haar drie kinderen, David, Caroline en Florian, terwijl ze leert alles te regelen waar haar man ooit voor zorgde. Caroline vertelt hoe haar moeder erin slaagt haar levensvreugde te behouden in onvoorstelbare omstandigheden.

Gisèle Pelicot is uitgegroeid tot een icoon in de strijd tegen seksueel geweld. Ze heeft wereldwijd lof gekregen nadat ze haar recht op anonimiteit opgaf en koos voor een openbaar proces waarin Caroline zelf heeft getuigd, waardoor het tij keerde: de schaamte werd niet langer in stilte door de slachtoffers gedragen, maar eindelijk gericht op de misbruikers.

Over Ik zal hem nooit meer papa noemen

‘Rauw en aangrijpend.’ Trouw

'Een uiterst goed geschreven verslag van wat ze heeft meegemaakt.' Maaike Schoon in Buitenhof

‘De kracht van Carolines verhaal is dat ze ook invoelbaar maakt hoe ze desondanks de man mist die 42 jaar lang haar vader was.’ Het Parool

'Ik ben zo trots op Caroline's onstuitbare harde werk de afgelopen drie jaar om aandacht te vragen voor het fenomeen van drogeren als een sociaal en volksgezondheidsprobleem. Zij loopt voorop in deze beweging door de oprichting van haar belangrijke stichting M'endors pas (Drogeer me niet).' Gisèle Pelicot

'Het verhaal van Caroline Darian is even aangrijpend als angstaanjagend. Een zeer persoonlijk verslag dat verder gaat dan de feiten, maar ons ook waarschuwt voor de enorme plaag van het gebruik van drogerende middelen bij seksueel misbruik in Frankrijk.' Le Parisien

© 2025 Boekerij (อีบุ๊ก): 9789402326406

ผู้แปล: Hi-en Montijn

วันเปิดตัว

อีบุ๊ก: 12 พฤษภาคม 2568