Þetta er sönn saga. Líkt og svo ótalmargir hafði Margrét Guðmundsdóttir reynt árum saman að léttast. Aðferðin fólst í því að reyna að borða hollan mat og vera sífellt svöng. Árangurinn lét á sér standa. Allt breyttist þegar hún hóf að kynna sér umfjöllun vísindamanna um að orsakir offitu væru aðrar en áður var talið. Hún las um lágkolvetnafæði, hvernig það virkar og hvers vegna og hófst í kjölfarið handa við að breyta mataræðinu. Þá var eins og hún settist við stýrið í eigin líkama. Hún setti sér fljótt það markmið að komast í kjörþyngd og það tókst á nokkrum mánuðum. Hún át fílinn bita fyrir bita … Konan sem át fíl og grenntist (samt) slær nýjan tón þótt umfjöllunarefnið sé sígilt. Hér er ekki er verið að predika eða boða. Það er einfaldlega sagt frá reynslunni af því að kynnast vísindalegri þekkingu sem bendir til þess að baráttan við kílóin snúist um hormón, frekar en hitaeiningar. Með þennan skilning að vopni náði höfundurinn árangri. Það hafði þá aldrei vantað viljastyrk – heldur mataræði sem hentaði líkamanum.