Wim Aloserij (1923) zwerft als kleine jongen door de straten van Kattenburg in Amsterdam om uit de handen van zijn drinkende stiefvader te blijven. Daar leert hij te overleven en ontwikkelt hij eigenschappen die tien jaar later zijn leven zullen redden.
Liggend op het dak van een rijdende trein ontvlucht hij de verplichte Arbeitseinsatz in Duitsland. Hij duikt onder bij een boer in West-Friesland en schuilt maandenlang in een kist onder de grond, tot hij bij een razzia wordt opgepakt. Na een verblijf in het beruchte Gestapo-hoofdkwartier in de Euterpestraat en het Huis van Bewaring aan de Weteringschans, wordt hij via Kamp Amersfoort op transport gezet naar een relatief onbekend concentratiekamp in Duitsland: Neuengamme. Dat kamp voert als motto “Vernichtung durch Arbeit”, vernietiging door arbeid. Wim wordt tewerkgesteld bij het onmenselijk zware graafcommando voor antitankgrachten in Noord-Duitsland. Hij weet te overleven door zijn inventiviteit, levenskracht en wat hij op Kattenburg leerde.
Enkele dagen voor de bevrijding komt hij met zevenduizend medegevangenen op de luxe oceaanstomer Cap Arcona terecht, in de baai van Lübeck. De bevrijding is nabij. Terwijl de geallieerden het Duitse leger op de wal tot overgave dwingen voeren jachtvliegtuigen van de RAF bombardementen uit op de schepen die in de baai voor anker liggen. De Cap Arcona wordt vol getroffen. De gevangenen zitten benedendeks als ratten in de val. Met niet meer dan vierhonderd andere gevangenen overleeft Wim één van de grootste scheepsrampen aller tijden.
Op 94-jarige leeftijd is Wim de laatste overlevende die dit nog kan navertellen. Hij wordt niet zuur, cynisch of haatdragend, maar omarmt tot op de dag van vandaag vol positivisme het leven, de liefde voor de mens en de vrijheid. En nu vertelt hij ons zijn verhaal, als laatste overlevende van drie kampen en een scheepsramp met vier keer zoveel slachtoffers als bij de Titanic. Als DE LAATSTE GETUIGE!
