Simonne is zeven maanden zwanger wanneer ze getroffen wordt door een hersenbloeding. Van een gedreven journaliste die midden in het leven staat, verandert ze plotseling in een patiënte die niets meer kan en weer moet leren praten, schrijven, eten en lopen. Gevangen in haar eigen, onwillige lichaam moet ze bovendien de zorg dragen voor haar baby. Worstelend met vragen over de toekomst, haar man, stiefdochters en vrienden moet ze opnieuw leren zelfstandig in het leven te staan.

'Vanuit mijn bed kan ik de wolken zien. Soms een paar in een winters blauwe hemel, soms veel in een grijze lucht. Ik wil het aan mijn vader vertellen, maar het lukt niet.

Hij kijkt naar me als ik het probeer, maar zegt dan: “Stil maar, meisje, stil maar.”

Ik wil vragen waarom ik stil moet zijn. Waarom hij er zo slecht uitziet. Waarom hij gehuild heeft. Maar ik zeg niets.'