W 500. rocznicę śmierci geniusza znany włoski pisarz przywraca go do życia w roli detektywa.
Jesienią 1493 roku mediolańczycy często widują na ulicach miasta mężczyznę około czterdziestki, w długim różowym płaszczu, pogrążonego we własnych myślach. Mieszka przy swojej pracowni z matką i ulubionym, choć krnąbrnym uczniem. Nie jada mięsa.
Pisze wspak. I ma nieustanne problemy z egzekwowaniem
zapłaty od zleceniodawców.
To Leonardo da Vinci: jego sława już przekroczyła Alpy, docierając
do króla Francji Karola VIII, który wysyła do Mediolanu legatów z prośbą o wsparcie w wojnie z Aragończykami, ale też z tajną misją dotyczącą Leonarda. Wiadomo, że nosi on pod tuniką, blisko serca notatnik, w którym zapisuje swoje najśmielsze pomysły – może i ten na niezwyciężoną machinę wojenną?
Rządzący Mediolanem Sforza także potrzebuje talentów Leonarda,
i to nie tylko po to, by ukończył wreszcie projekt konnego pomnika jego ojca. Na zamkowym dziedzińcu znaleziono martwego mężczyznę. Trzeba więc czym prędzej oddalić cień zarazy i przesądów, a da Vinci – z wielu powodów – nie może odmówić swojemu panu.