İlk öykülerde hissettiğim Melisa Kesmez havası son öykülerde Onur Caymaz havasına dönüştü. Ben ilk üç öyküyü daha çok beğendim. Çok karakterli öykülerde derinlik korunamamış gibi, yayılmış öykü, sığlaşmış. Öyküler, 21. yüzyıl Türkiye’sinin içten bir fotoğrafı olmaları açısından değerliler. Bunun yanında, iç seslerdeki samimiyet ve benzetmelerdeki isabetler kayda değer. Öykülerin ciddi anlamda bir merkezinin olmaması ise en büyük eksikleri. Sanırım yazar genç; bir ânın anlatımı, sonsuza gönderilen fotoğrafı olarak öykü yazmak tabii ki edebiyatın has işlevidir ama, nitelikli okur bundan fazlasını, yani yazarın derdinin belli belirsiz izlerini de bulmak isteyebilir. Nedir yazara bu sancıları çektiren, nedir bu acıları ya da sevinçleri kâğıda döktürten etken? Maalesef bu soruyu yanıtlayacak ipuçları bulamadım ben. Etrafında dolaşmaktan yorulacağım sorular yok öykülerin merkezinde. İleride daha derin ve yazarın düşünsel serüvenine de ayna tutan öykülerini okumak / dinlemek dileğiyle.

Öykü meraklılarının muhakkak okuması / dinlemesi gereken bir kitap. Öykü sonları benim için ya tebessümle ya şaşkınlıkla geldi. Dönüp dönüp dinledim. Bazı cümle ve anlatımlar da akıl defterime kaydoldu. ❤️

Yorumlara bakarak çok umutlu başladığım kitabı zor bitirdim. Sonu olmayan bir anda kesilen hikayeler, sıradan hayat örnekleri...

Toplumsal yozlaşmalarımızı çok güzel aynalayan öyküler barındırıyor. Yazarın dilini de ayrıca sevdim

İnce gözlemleri ve duru diliyle insanı içine alan öyküler. Bayıldım.

Hiç birinin sonu yok kafam karıştı

Hikayeler keyifle okunuyorSonları boşlukta kalsada Yazarla tanışmak güzeldi

Keşke daha iyi okunsaymış. Bazan ne dediğini anlamadım. Vurgular, işaretler çok yanlış kullanılmış.

Keyifli okunmalı

Sonunu hayal gücüne göre bitirdiğin bir dize hayatlar.