Shadira
12 sep. 2020
Dit boek toont helder hoe een jong mens tot dit eind kan komen. Marcel Langedijk beschrijft de gang van zaken helder, wisselt zijn verhaal af met fragmenten uit een dagboek van Mark. Zoals Marcel zegt is het rauw zonder franje. Het toont hoe de familie van ontkenning, rouw uiteindelijk berusting vindt. En misschien zelfs begrip voor hun zoon, hun broer, Mark was ziek, zo ziek dat niemand meer wist hoe hem te helpen.Interessant is ook hoe Marcel reageert op de mensen die op dit leed veroordelend hebben gereageerd. En één vraag blijft, hoe goed leer je iemand ooit kennen? Waarom durven we vaak de mensen die ons het dichtstbij staan niet echt in onze ziel te laten kijken?Het boek is een persoonlijk verhaal over het verliezen van een dierbare: het ongeloof, de herinneringen, het verdriet, het afscheid, maar ook de vraag: hoe goed ken je iemand eigenlijk?