Henüz bitirmedim, ortasındayım ama Müştak’ın iç sesi ve hesaplaşmaları romanın tadını kaçıracak kadar uzun ve yorucu. Dakikalarca aynı cümlenin ve konunun etrafında dolanan tekrarlar gerçekten sıkıcı. Eh yeter hadi ne zaman bir şey olacak dedim sık sık. Yarım bırakmayı sevmediğim için ve Nevzat komserin hatrına bitireceğim ama maalesef şu ana kadar benim için pek keyifli değildi.

Ahmet Ümit’in diğer kitaplarına göre bunaltıcı buldum.

Kesinlikle polisiye değil. Müştak'ın uzun ve sürekli kendini tekrarlayan iç konuşmaları ve analizleri çok sıkıcı. Olay bir türlü ilerlemiyor. Pek çok konuya dokunulmaya çalışılmış; baba-oğul çatışması, yurtdışına giden biliminsanları, lgbti tartışmaları vb. ama maalesef o da olamamış. Neredeyse her bölümde bir özlü söz aktarma telaşı var. Daha ziyade popülerize edilmeye çalışılmış bir fetih ve o dönemdeki iktidar mücadelesi romanı gibi olmuş. Bir şekilde kitabı bitirdim, ama hızlı hızlı atlaya atlaya okuyarak. Hele ilk defa bir Ahmet Ümit okuyacaksanız uzak durun, son Ahmet Ümit' iniz olur.

Okuduğum ve dinlediğim 12. Ahmet Ümit romanı. Romanların bir çoğunu büyük bir hevesle ve heyecanla okudum. Ama karakterin iç konuşmaları o kadar uzatılmış ve o kadar sık kendini tekrarlayıp duruyordu ki... Okurken genellikle çok sıkıldığımı hissettim. Üzülerek söylüyorum ki bu kitabı kesinlikle diğer romanlarının kalitesinde değildi.

Tarihe merakı olmadan sadece poliseye seven birinin sıkılabileceği ama benim zevkle dinlediğim bir kitap

Osmanlı tarihi ve fetih merakınız varsa mutlaka okuyun

İlk bu kitabı dinleseydim daha çok beğenebilirdim. Bazı yerleri atlayarak geçtim🤭Nevzat komiserim anlatsın lütfen seriyi

Abi Allah'ını seven bu kitabı okumasın da dinlemesin de. Adamın beyninin içinde yaşıyoruz herşeyi boş boş düşünceler, şizofren herif yaa . Bende anlamaya çalışıyorum. Ben de tarihsel bir roman sandım. Bırak Allah'ını seversen....

Sanırım Ahmet Ümit’in en sıkıldığım kitabı oldu. Bitiremediğim bir öykü kitabı vardı, o hariç. Çok fazla tekrar ve çok fazla tarih anlatısı var. Tam manasıyla tarih kitabı da olamayacağından eğreti duruyor. “Katilin psikolojisi” üzerine eğilme çabası çok yorucu olmuş. Defaatle anılan Dostoyevski’ye ve başyapıtına bir öykünme varsa da çok başarısız.

Başlarda iç ses biraz sıkar gibi olsa da aslında ilk andan beri sevdim. Yazarın kaleminin ne kadar mükemmel olduğunun göstergesi bence. Kötü yorumlara aldırmayın. Eğer Ahmet Ümit okuyucusuysanız bu kitaba da bayılacaksınız