Een enigszins herkenbaar verhaal voor mij, iemand die een tijdje in de mediawereld heeft gewerkt. En niet snel genoeg wist daar weg te komen. Het verhaal begint boeiend en is goed geschreven met verrassend taalgebruik, met uitzondering van de ordinaire scheldpartij waarbij Dick allerlei ziektes toegewenst krijgt. Kom ik meteen op het volgende: Wat ik mis is enige vorm van zelfreflectie en wat ik hoor zijn tekenen van passief-agressief gedrag. Stuitend vind ik het verhaal van de agent die ze de laan uitstuurt, afsluitend met een ‘het gaat je goed.’ Als ze vervolgens de agent ziet, die duidelijk geemotioneerd is maar alleen ‘hey meis’ zegt, is het ook niet goed. Dan verwacht ze ander gedrag van de agent. En zo zijn er meer stukken die voor mij een duidelijke red flag zijn op het vlak van passief-agressief gedrag. Te veel slachtoffergedrag, stonewalling, smoezen en weinig hand in eigen boezem. Neemt niet weg dat de media en entertainment wereld stinkt. Sterkte met de verwerking.

Ik vond haar altijd leuk. Maar door dit boek is mijn mening als “wit” mens totaal over haar veranderd. Was een negativiteit en gedram zeg. Als je je zo als actrice op stelt snap ik dat je weinig rollen aangeboden krijgt.

Maryam geeft iedereen de kans een blik te werpen achter de schermen van de filmindustrie. Fijn en kalm voorgelezen, ondanks dat de frustratie/woede ervan af spat. Spijtig dat het niet (nog) meer podium heeft gekregen, want het is erg inspirerend. Voor de meeste vrouwen komen herkenbare situaties voor waarbij je voor jezelf had moeten opkomen maar dat niet hebt gedaan. Maryam leert dat gedurende haar carrière en dat wilt ze ook aan anderen overdragen. Daar waar zij niet altijd de juiste keuzes heeft gemaakt voor haar gevoel, wilt ze anderen voor behoeden. Aanrader!

Ik was benieuwd naar je verhaal en de misstanden uit de filmindustrie die jij helaas hebt moeten ervaren. Echter na het luisteren van jouw boek, ben ik jammer genoeg wel anders naar je gaan kijken.Los van het feit dat er echt dingen zijn gebeurd die niet door de beugel kunnen, vraag ik me ook af of jij weleens in de spiegel hebt gekeken.Ik vind het niet fair hoe jij veel op de stapel van clichématig en racistisch gooit.Bijv. het beoordelen van de NL'se films, samen met die twee "witte" mannen. Het feit dat de film met de donkere acteur niet wint betekent niet dat die ene witte man een $*&@€#* racist is.Zo haatdragend. Hoe iemand het ook aanpakt, het is in jouw ogen nooit goed. Wanneer er bijv. eindelijk een onderzoek wordt gedaan door "Freud", wil je niet meewerken.Vervolgens achteraf wel helemaal los gaan met commentaar. Zo waren er meer voorbeelden waarvan ik dacht, zo werkt het niet in het leven!Naar hoe jij je hebt gevoeld. Ik hoop dat het snel weer beter met je gaat.

Het is duidelijk dat mariam haar verhaal wilde vertellen. Daar heeft ze ook het recht toe. Maar als verhaal is het voor de lezer/luisteraar niet echt boeiend. Toch bleef ik luisteren om het verhaal compleet te hebben, maar was opgelucht toen het afgelopen was.

Ik had dit graag een prachtig en belangrijk boek gevonden, want ik draag de schrijfster en haar zaak een warm hart toe. Maar ik ben naast fan ook lezer (luisteraar in dit geval) en het verhaal leest/luistert niet lekker. Doordat de tijd soms heen en weer springt, heb ik soms het idee dat ik iets gemist heb of context mis. Tegelijkertijd lijkt het alsof er door die vorm een aantal gebeurtenissen eindeloos herhaald wordt, soms met een net iets anders perspectief. Een ding is duidelijk: Maryam Hassouni is boos en naar mijn mening terecht op de filmindustrie. Maar ik denk dat dit beter geuit had kunnen worden in een opiniestuk of interview.

Het is niet gelukt het boek af te luisteren. Er is er zeker heel wat mis met de filmindustrie en het is erg wat haar is overkomen, maar soms klinkt ze als een erg slechte verliezer. Als je geen gelijk krijgt in een discussie, of je script niet gekozen wordt wil dat niet meteen zeggen dat het rascistische of stigmatiserend is. Soms ben je gewoon niet de beste. En met die houding gooi je in geen enkele branche hoge ogen, welke huidskleur je ook hebt

Eerst werd ik boos, toen kreeg ik het gevoel te juigen voor haar, daarna kreeg ik dat beklemmende gevoel, toen voelde ik weer haar power. Kortom: super inspirerend boek. Ik leefde helemaal mee. Eigenlijk zouden alle vrouwen dit moeten lezen: nee, het is niet normaal als dit je overkomt. Het is jouw schuld niet. Je mag het aankaarten en je mag vechten voor jezelf. Bedankt voor het delen van je verhaal.

Het vele verbaal 'sterke' taalgebruik door scheldwoorden maakt dit een wat minder aangenaam boek

Wat een wereld....ik ben er weer stil van Fijn om naar te luisteren ondanks het frustrerende verhaalIk ben een nog groter fan !!!!!