Autobiografia Marii Skłodowskiej-Curie to szczera i rzeczowa relacja z życia dwukrotnej laureatki nagrody Nobla w dziedzinie chemii. Autorka stawia na odtworzenie faktów, dzielenie się swoimi przemyśleniami, unikając przy tym górnolotnych słów i wygładzonej autokreacji. Jej opowieść daleka jest od stawiania sobie pomnika i budowania mitu. Skłodowska jako pisarka nie przestaje nigdy być kobietą-naukowcem.

Publikacja maluje obraz lat dzieciństwa i dorastania w Polsce w czasach zaborów. Odtwarza późniejsze życie obdarzonej wybitnym umysłem emigrantki, która za sprawą pracowitości i konsekwencji zostaje wybitną uczoną. Autorka tłumaczy, co skłoniło ją do nauki przedmiotów ścisłych oraz wyjazdu na studia do Paryża. Ukazuje odbiorcom zarówno kulisy swojej kariery naukowej, jak i odsłania bardziej prywatne oblicze wypełnione obowiązkami matki i żony.

Badaczka szczegółowo opisuje również swój wkład w działania pomocowe i rozwój radiologii podczas I wojny światowej. Na szczególną uwagę zasługują fragmenty wypełnione refleksjami autorki na tematy, które nie wiązały się z jej naukową działalnością, w tym np. o systemie edukacji.

Chemiczka pozwala poznać słuchaczom zarówno blaski, jak i cienie pracy w laboratorium. Ujawnia genezę wydzielenia nowych pierwiastków, polonu i radu – przedsięwzięcia, które zapewniło jej stałe miejsce w panteonie najwybitniejszych naukowców.