Í síðara bréfi sínu til Þessaloníkumanna fjallar Páll um þá spurningu sem orðið hafði brennandi í Þessaloníku, þ.e. hvenær endurkomu Krists mundi bera að höndum. Hann hvetur menn til þess að láta ekki truflast af annarlegum kenningum um það að dagur Drottins sé þegar fyrir höndum, heldur hvetur menn til að bíða Krists í þolinmæði. Postulinn biður þess að Kristur sem „gaf oss í náð eilífa huggun og góða von“ huggi hjörtu trúaðra og styrki í sérhverju góðu verki og orði (2.16n).