Tilbe Saran'a aşığım.

Tilbe saran okusun da ne okursa okusun

Tilbe Saran'ı ayakta alkışlıyorum... Onu dinlediğim her kitapta, hayranlığım katlanarak artıyor.

Elbette seslendireni övmeden geçmemek lazım fakat kitabın yazarı bu cümleleri nasıl yazmış nasıl dilimizden böyle bir eser çıkarmış onu da düşünmek gerek, muhteşem gerçekten...

Tilbe Saran harika. Daha fazla kitap bekliyorum.

Türk köy kültürünün şamanik ve kaderci bakış açısının şiirsel bir masal gibi yazmış Latife Öztekin, Tilbe Saran ise bize bir piyes formatında çok güzel dinletiyor.

Ayy ne güzel bir kitaptı ilk başlarda ben ne okuyorum diye tuhafıma gitmişti bir sürü inli cinli efsunlar rahmetli ninelerimi hatırladım o kadar efsunların içerisinde okuduğum en güzel kitaplardan bir tanesi diyebilirim halkımızın çocuklarımızın kadınlarımızın cehaletten yoksulluktan imkansızlıktan nasıl bir travma içerisinde yaşayıp bomboş göçüp gittiklerini içim incinerek tekrar gördüm Atiye anneye tüm Anadolu annelerinin çektiklerini yüklemiş yazar Dimrit kız, omuzlarında her şeye rağmen bu kötü ortamda aydınlık geleceğimizin umudunu taşıyor. Baba ve diğer erkek kardeşler etrafımızdaki milyonlarca kafası boş ne yaşadığını bilmeyen cehaleti temsil ediyor. Uzun yol şoförüyüm kitabın sonunu eve varacağım saate göre ayarlamıştım dinliyordum eve yaklaştım tam bitti kitap yarım saat daha araba sürdüm birkaç sigara içtim ancak kendime geldim çok ustaca bir bitiş yapmış yazarımız çok teşekkürler ruhumun derinlerine indi ayrıca okuyan hanımefendiye de çok teşekkür ediyorum destansı okumuş.

Dinlerken de okurken ruhuma sıkkınlık veren bir kitap oldu Atiye karakteri bana tanıdık da geldiğinden ondan bir yandan nefret ettim bir yandan sonunu merak ettim. Beni şaşırtmadı giderken de iki yüzlü iç anadolu profilinden ödün vermedi. Özellikle bu kültürde yetişmiş, gereksiz batıl inançlar etrafında büyümüş insalar için çok tanıdık gelecek okudukça merak edecekleri bir kitap

Evet seslendirme çok güzel. Ama bu nedir Allah Aşkına. Ne anlatıyor😠

Latife Tekin i okumakta geç kaldım diye adını en çok duyduğum kitabından başladım. Ancak kitap roman mı, uzun bir öykü mü karar veremedim. Sanki daha çok deyimler, deyişler geçidi gibi. Adeta bir öykü ya da olay ya da bir yaşayış, düşünüş anlatmak değil de okuyucuya deyimler öğretilmek istemiş gibi hissettim. Bütün o deyimleri, söyleyişler arasında kahramanların durumu derin bir umutsuzluk, ne yaparsa yapsınlar yaşamlarını değiştiremiyorlar hep aynı döngü içinde dönüp duruyorlar hissi verdi bana. Çok bunaldım. Yazarın Diğer kitaplarını merak etmeye bile cesaret edemiyorum.