„Þarna var felustaður. Sigurlína hentist niður tröppurnar, settist á hækjur sér, hallaði sér þétt upp að veggnum, og var þá í hvarfi frá vegfarendum. Hún hlustaði á hjartað sitt djöflast, gretti sig og skældi þegar hún heyrði þá nálgast. Lágvært tal, marrið í snjónum undir fótum þeirra. Svo varð þögn. Þeir höfðu numið staðar. Það var greinilegt að þeir höfðu séð hana fara niður stigann. En þeir ætluðu ekki á eftir henni. Þeir ætluðu að neyða hana út úr fylgsni sínu.“

Seint um vetur árið 1897 boðaði æðsti embættismaður konungs á Íslandi til samdrykkju með nokkrum félögum sínum. Efni fundarins var landflótta stúlka, Sigurlína Brandsdóttir, og íslenskur forngripur sem þá hafði nýlega komist í eigu Metropolitan-safnsins í New York.