„Ég kom heim til mín síðla dags þetta vor. Vissi að það var eitthvað að. Það var búið að draga gluggatjöld fyrir alla glugga. Konan mín æddi um íbúðina. Það mátti hvergi sjást ljósskíma. Hún var að verjast einhverju. Svo bráði af henni. Hún lagðist upp í rúm og sagði: „Varstu hræddur?“ „Já, ég er hræddur,“ sagði ég. „Þetta er allt í lagi. Þetta er búið,“ sagði hún. Hún var nýorðin 25 ára. Ég þrítugur. Við áttum tvær dætur. Tveggja og hálfs árs og fimm mánaða gamlar. Þessa dagsstund breyttist líf okkar með óafturkallanlegum hætti.“ Þannig hefst saga Styrmis Gunnarssonar um sjúkdómsbaráttu eiginkonu hans og þau áhrif, sem veikindin hafa haft á líf fjölskyldu þeirra í meira en fjóra áratugi. Í þeirri glímu hafa skipst á skin og skúrir, dimmir dagar og glaðar stundir en geðveikin hefur ævinlega verið nálæg. Styrmir fjallar einnig um ólíkar aðferðir í geðlækningum og afleiðingar veikindanna fyrir þá sem næst standa, ekki síst börn geðsjúks foreldris.