Þeim hafði verið sagt að ungur sonur þeirra myndi aðeins ná þroska tveggja ára barns og líklega aldrei læra að ganga. Þau fengu lítinn sem engan svefn í nokkur ár út af óþekktri vanlíðan hans. Heilbrigðiskerfið veitti fá svör. Hann dó tvisvar í höndunum á þeim. Þau hjónin voru að sigla hvort í sína áttina. Það geisaði stanslaust ofsaveður í lífi fimm manna fjölskyldu. En Margrét Dagmar Ericsdóttir neitaði að gefast upp. Með óbilandi kjarki, jákvæðni og þrautseigju tókst Margrét á við hið ómögulega og reri lífróður fyrir soninn – og fjölskylduna alla – þar sem engin fórn var of mikil.

Margrét lýsir á áhrifamikinn hátt glímu fjölskyldunnar við erfiðleika sem virtust óyfirstíganlegir, hún lýsir beint frá hjartanu sársaukanum og sorginni en líka gleðinni og sigrunum – og því hvernig vængjaþytur vonarinnar hvarf henni aldrei.

„Hetjusagan um Margréti; konuna sem barðist fyrir son sinn; opnaði dyr sem allir töldu lokaðar; saga sem snart hjarta mitt; mögnuð og hrífandi. Lestur bókarinnar gerir okkur að betri manneskjum.“ Dorrit Moussaieff um sögu Margrétar. Hér í frábærum lestri Sigríðar Eyrúnar Friðriksdóttur.